Święto Wszystkich Świętych – dzień chwały i pamięci

1 listopada obchodzimy w Polsce jedno z najważniejszych świąt w kalendarzu liturgicznym – Uroczystość Wszystkich Świętych. To dzień radości i wdzięczności za wszystkich, którzy osiągnęli świętość i są już w niebie, zarówno tych kanonizowanych, jak i anonimowych ludzi dobrej woli.

Tradycja obchodów sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. W roku 935 papież Jan XI ustanowił 1 listopada dniem czci Wszystkich Świętych, a papież Sykstus IV w 1475 roku wprowadził obowiązek jego obchodzenia w całym Kościele. Do Polski święto dotarło w średniowieczu, przenikając się z dawnymi pogańskimi zwyczajami zadusznymi. Z czasem Kościół nadał im nowy, chrześcijański wymiar. Obrzędy związane z tym czasem – wspominanie zmarłych i modlitwy za dusze – opisał Adam Mickiewicz w słynnych „Dziadach”.

Dzień pamięci i modlitwy

Dziś 1 listopada to dzień, w którym miliony Polaków odwiedzają cmentarze, zapalając znicze i składając kwiaty na grobach swoich bliskich. Światło zniczy symbolizuje pamięć, modlitwę i nadzieję zmartwychwstania.

W tradycyjnie katolickich krajach Europy, w tym w Polsce, dzień ten jest wolny od pracy i ma charakter uroczysty.

W czasach PRL-u władze próbowały nadać mu świecki wymiar, wprowadzając nazwę „Dzień Zmarłych”. Do dziś zdarza się, że oba pojęcia są mylone, jednak Kościół przypomina, że Wszystkich Świętych to dzień chwały i radości, natomiast Dzień Zaduszny (2 listopada) jest czasem modlitwy za dusze zmarłych.

Odpusty i duchowy wymiar święta

Wierni mogą uzyskać odpust zupełny, czyli darowanie kar dla dusz czyśćcowych, poprzez pobożne nawiedzenie kościoła lub cmentarza od 1 do 8 listopada, pod zwykłymi warunkami:

• spowiedź i stan łaski uświęcającej,
• przyjęcie Komunii Świętej,
• modlitwa w intencjach Ojca Świętego,
• odmówienie modlitw Ojcze nasz i Wierzę w Boga.

Święto Wszystkich Świętych przypomina, że świętość jest możliwa dla każdego – to wezwanie do wiary, nadziei i miłości, które przekraczają granicę życia i śmierci.